Քաղաքական մեկնաբան Հակոբ Բադալյանը գրում է․

Մարդիկ նստած քննարկում են՝ ճանապարհին ամերիկյան միջնորդությունն է ձեռնտու Հայաստանին, թե՞ ռուսական, թե ինդոնեզական, ճապոնական կամ չգիտեսինչական:

Սա հնարավոր է անել միայն քաղաքական անգրագիտության կամ պարզապես օտար գործակալական մղումների դեպքում:

Ներեցեք, գիտեք, հարգելի հետեւորդներ, որ ես բացարձակապես չեմ առաջնորդվում որեւէ տարբեր տեսակետ «գործակալությամբ» կնքելու բանաձեւով, բայց տվյալ պարագայում այլ չափում լինել չի կարող՝ կամ քաղաքական անգրագիտություն, խնդրի ռազմա-քաղաքական էության բացարձակապես անհամարժեք ընկալում, կամ գործակալություն, երբ այս կամ այն երկիրը ուղիղ կամ անուղղակի պատվիրակում է առաջ մղել իր շահը:

Կրկնեմ, այստեղ մաքսային բրոքերի ընտրության հարց չէ, այստեղ դաշնակցի ընտրության հարց չէ: Այստեղ շատ պարզ հարց է՝ Հայաստանի հանրապետության ինքնիշխան տարածքի կենսագործունեության ռեժիմ: Եվ, եթե այդ ռեժիմի սահմանման հարցում դիտարկվում է որեւէ երրորդ կողմ՝ անկախ դրա գործառութային իրավասության չափից, դա նշանակում է ՀՀ ինքնիշխան, միջազգայնորեն ճանաչված տարածքը «ճանաչել» հակառակ տրամաբանության մեջ՝ որեւէ կերպ վիճահարույց տարածք, որի հանդեպ վեճը հարթվում է երրորդ կողմի տարբերակի կիրառումով:

Այսօր այդ կերպ վեճը կհարթվի, իսկ վաղը, մյուս օրը՝ դա էլ արդեն բավարար չի լինի վեճը հարթելու համար, մինչդեռ նախադեպը կլինի ստեղծված: Այն, ինչին ձգտում է Ադրբեջանը՝ ստեղծել Հայաստանի տարածքի հանդեպ միջազգայնորեն ճանաչված վեճի նախադեպ:

Հիմա, կրկնեմ, Ադրբեջանին այս հարցում օգտակար հնարավոր է լինել միայն կամ որեւէ օտար գործակալ, կամ քաղաքականապես տկարամիտ լինելու դեպքում: Ներեցեք այդ կոշտ ձեւակերպումների համար: Չունեմ որեւէ մեկին վիրավորելու կարիք, դրա համար չեմ ասում տկարամիտ ընդհանրապես, ասում եմ՝ քաղաքականապես տկարամիտ: Սա է, ինչպես ասում են՝ ոչինչ անձնական: Այդ նույն մարդիկ որեւէ հարցում գուցե բանիմաց եւ խորագետ են ամբողջապես, բայց, եթե քաղաքականության մեջ ի վիճակի չեն տարբերակել շատ պարզ իրողություններ, պետք է պարզապես ձեռնպահ մնան դրանց առնչությամբ հանրայնորեն արտահայտվելուց՝ ելնելով հանրային ու պետական շահից:

—00—ՍՊ