Իրավապաշտպան Ռուբեն Մելիքյանը գրում է․

«Տևական ժամանակ է՝ գերագույն դավաճանը դոզավորված ապուշություններ է դաշտ նետում։ Մաքուր ապուշություններ։ Է՛լ կառավարության նիստերն է վերածում մեկ դերասանի թատրոնի, է՛լ Մատենադարանն է վերածում աղանդ հիշեցնող փսևդո-կրթական շարժման հարթակի, է՛լ ֆեյսբուքում է ապուշություններ դուրս տալիս…
 

Ինչու՞: Որտև գիտի, զգում է, հասկանում է, որ է՛լ ինքը հետաքրքիր չի։ Մարդիկ մեծամասամբ իր նկատմամբ անտարբեր են։ Համարում են անցած էտապ։ Աչքերը չորս արած՝ նոր առաջնորդ են փնտրում։ Էլ գերագույն դավաճանը ոչ մեկին հետաքրքիր չի։
 

Այ դրա՛ մեջ չի կարում «տեղավորվել» գերագույն դավաճանը։ Նախընտրում է, որ իրեն թունդ խոսքով հիշեն, նույնիսկ հայհոյեն, բայց չառհամարեն։ Իսկ առհամարանքը «հերոստրատի տեսակի» մղձավանջն է – էդքան բան։
 

Ըստ իս՝ սա է էդ ոչնչության գերակտիվության բուն պատճառը»։