ԵՐԵՎԱՆ, ՄԱՐՏԻ 30, 24News
Հանրապետության նախագահ Արմեն Սարգսյանը բացառիկ հարցազրույց է տվել aravot.am կայքին և «Առավոտ» օրաթերթին: Ստորև ներկայացնում ենք հարցազրույցի 2-րդ մասը.
Արամ Աբրահամյան- Դուք հիշատակեցիք, որ երկար ժամանակ ծառայել եք որպես ՀՀ դիվանագետ: Նորից կուզեի հարցնել մեր և արտաքին աշխարհի հարաբերությունների մասին, որովհետև տարածաշրջանում և աշխարհում ստեղծվել է բոլորովին այլ իրավիճակ նաև այս պարտությունից հետո, և Ռուսաստանի ու մյուսների հետ պետք է նորովի հարաբերություններ հաստատել: Եթե ընդհանուր ասենք, ի՞նչ է պետք անել այս ուղղությամբ:
- Եթե թույլ տաք, ես մի քիչ ավելի կընդլայնեմ: Մենք Ձեզ հետ խոսեցինք այս քաղաքական իրավիճակից դուրս գալու մասին, և դուրս գալու ճանապարհն ընտրություններն են: Կան ընտրություններ՝ ըստ նախագահի, կան՝ ըստ Ազգային ժողովի: Բոլոր դեպքերում եթե կան ընտրություններ, և դրանք չեն ուղղորդվելու հակադրություններով, ընդհարումներով և անսպասելի ռադիկալ քայլերով, ընտրությունն, իհարկե, միշտ նախընտրելի է: Սակայն ընդհանրապես լուծում գտնելու համար, կարծում եմ, պետք է նորից վերադառնանք այն մի քանի հարցին, որի մասին խոսեցինք: Նախ պետք է հետ նայենք և տեսնենք, թե ինչ սխալներ ենք արել այս 30 տարվա ընթացքում: Ոչ թե որպեսզի ինչ-որ մեկին մատնացույց անենք և մեղադրենք, այլ ուղղակի մեր եզրակացությունը անենք, թե մեր ապագա կյանքում ինչ չի կարելի անել, կամ ինչպես է ճիշտ անել:
Երկրորդը. պետք է ունենանք շատ հստակ տեսլական, ռազմավարություն, ծրագիր, որը գրված լինի ամեն տարվա և ամեն օրվա, ամեն անհատի համար՝ ներառյալ Սփյուռքը: Եթե մենք ռազմավարություն ենք մշակում և գնալու ենք առաջ, ապա դրա հիմնաքարը պետք է լինի մեր թերություններն ու մեր առավելությունները գնահատելը: Ցանկացած երկիր նույն ճանապարհով պետք է անցնի: Նույնիսկ մեր թշնամին այդ ճանապարհով է անցել: Առաջին ղարաբաղյան պատերազմում խայտառակ պարտություն կրելուց հետո նրանք կարողացան գնահատել իրենց առավելությունները, որոնք են՝ բնական ռեսուրսները՝ նավթ ու գազ, էներգետիկ խաչմերուկ են՝ Կասպից ծովից և Կենտրոնական Ասիայից եկած նավթի և գազի բնական ճանապարհ են դեպի եվրոպական շուկաներ, և հարաբերությունները Թուրքիայի հետ: Այս երեք գործոնը որպես առավելություն օգտագործելով՝ եկան հասան 26 տարի հետո մեզ համար շատ ցավալի և ողբերգական իրավիճակի:
Մեզ համար շատ էական է, որ մենք կարողանանք գնահատել՝ որոնք են մեր առավելությունները: Որքան էլ փնտրենք, իրականում մեկն է և շատ մեծ. դա մարդկային գործոնն է: Այդ մասին բոլորս գիտենք, բոլորս խոսում ենք, կենացներ ենք ասում, հավաքներում, ժողովներում, միտինգներում դրա մասին ենք խոսում, բայց իրականում նման ենք մի երկրի, որն ունի հսկայական նավթի պաշարներ, բայց որոշել է չօգտագործել դրանք: Եթե դա երկրի հիմնական պաշարն է, և երկիրը դա չի օգտագործում, դառնում է անապատ: Նավթ ունեցող երկիրն ի վերջո նավթը վաճառելուց հետո ներդնում է գումարն իր մարդկանց մեջ՝ կրթելով, համալսարան բացելով, ուղարկելով քաղաքացիներին այլ երկրներ: Մենք ունենք այսօր այդպիսի տաղանդավոր մարդիկ, և, ցավոք սրտի, որևէ կերպ չենք կարողանում օգտագործել այդ հսկայական հարստությունը: Եվ այս հարստության մեծ մասը գտնվում է արտերկրում՝ Սփյուռքում:
Ուրեմն, հետ նայել, որ սխալները չկրկնենք, հստակ ծրագիր ունենալ և օգտագործել առավելությունները, որ մարդկային ռեսուրսներն են, ներգրավել մեր հայրենակիցներին, արհեստական խոչընդոտներ, պատեր չդնել նրանց ներգրավելու համար: Սա վերաբերում է նաև արտաքին քաղաքականությանը: Արտաքին քաղաքականությունն ավելի արդյունավետ վարելու համար մենք բազմաթիվ բաղադրիչների կարիք ունենք: Նախ՝ տեղեկատվության, որը պետք է ստանանք և՛ սովորական խողովակներով, և՛ մեր հայրենակիցների, և՛ համաշխարհային լրատվության, և՛ հետախուզության միջոցով: Եվ, իհարկե, ունենանք սեփական բարձր որակի վերլուծական կենտրոններ: Պետությունը պետք է աջակցի նմանատիպ կենտրոնների գոյությանը:
Ինչպես կառուցել մեր հարաբերությունները մեր լավագույն բարեկամներից մեկի հետ: Եթե հետ ենք նայում պատմությանը կամ մեր առօրյա կյանքին, Ռուսաստանում հսկայական Սփյուռք ունենք, որի մեծ մասը ՌԴ քաղաքացիներ են: Ունենք փայլուն պատմություն, մոտ 200 տարի նույն պետության սահմաններում ենք ապրել՝ նախ Ռուսական կայսրության, հետո Խորհրդային Միության, հայ ժողովրդի զավակները հսկայական ներդրում են ունեցել՝ սկսած կայսերական Ռուսաստանից՝ Լորիս-Մելիքովներից, Լազարևներից, Այվազովսկիներից մինչև ԽՄ վերջին տարիներ: Սակայն երկու պետությունների միջև հարաբերությունները մշակելիս մենք պետք է այս զգացականը մի կողմ թողնենք և մեր հարաբերությունների օրակարգը ձևավորենք շատ սառը, պրագմատիկ, համակողմանի վերլուծության և երկխոսության ճանապարհով: Այսինքն, Ռուսաստանի հետ ունենանք մեր հարաբերությունների ճանապարհային քարտեզ, որը հիմնված է երկկողմանի շահերի վրա: Չպետք է մոռանանք, որ խոսքը փոքր Հայաստանի և շատ ավելի մեծ հայ ժողովրդի մասին է, որը գտնվում է Կովկասում շրջափակված վիճակում: Բայց մեր ռազմավարական գործընկերն աշխարհի առաջին, երկրորդ, երրորդ կամ չորրորդ գերտերություններից մեկն է, միջուկային գերտերություն: Հետևաբար, նախ, մեր հարաբերությունները պետք է ձևավորվեն իրականության գետնի վրա:
Երկրորդը, պետք է հստակ օրակարգ ունենանք, որը պրագմատիկ է: Գիտակցենք, որ այդ օրակարգը, որը հիմնական է, ամեն օր կարող է որոշակի փոփոխություններ ունենալ, որովհետև ամեն օր աշխարհն ու տարածաշրջանն են փոխվում, որովհետև նույնիսկ մենք՝ ներսում, ամեն օր փոփոխություններ ենք տեսնում: Սակայն հիմնական օրակարգը, մնալով նույնը, ևս մեկ կամ երկու կարևոր բաղադրիչ պետք է ունենա: Դրանցից մեկը գործընկերների միջև վստահությունն է, երկրորդը՝ կանխատեսելիությունը: Սա նշանակում է, որ մեր գործընկերը պետք է մեզ համարի վստահելի և կանխատեսելի: Նույն ձևով էլ մենք իրեն համարենք: Անկանխատեսելի գործընկերը գործընկեր չէ: Չպետք է խուսափենք գործընկերությունից, որը ռազմավարական է, երկարաժամկետ, հենց նույն Ռուսաստանի հետ, որովհետև սա բնական է Հայաստանի համար: Եվ չպետք է դրանից քաշվենք, որովհետև շատ մեր գործընկերներ նույն Արևմուտքում սա շատ լավ գիտակցում են: Երբ ԱՄՆ-ում Սենատի անդամների հետ խոսում ես Հայաստանի մասին, շատ ջերմ են, հետաքրքրված, պատրաստ են աջակցության, կապված են ԱՄՆ-ում համայնքի հետ, գիտեն, թե ինչ է Եղեռնը, աջակից են և այլն: Բայց, միաժամանակ, երբ խոսքը պրագմատիկ, իրական քաղաքականության մասին է, նրանք են առաջինը ասում՝ դուք հատուկ հարաբերություններ ունեք Ռուսաստանի հետ՝ ելնելով պատմությունից, անցած ճանապարհից, այսօրվա տարածաշրջանային քաղաքականությունից: Եվ այդտեղ որևէ բացասական բան նրանք չեն տեսնում: Հետևաբար, հատուկ հարաբերություններ ունենալով նույն Ռուսաստանի հետ՝ մենք կարող ենք շատ խոր և ջերմ հարաբերություններ ունենալ և՛ Արևմուտքի, և՛ Հեռավոր Արևմուտքի՝ Ամերիկաների հետ, և՛ Արևելքի, և՛ նաև հարավի հետ և այլն: Այդտեղ որևէ հակասություն չկա, այնքան ժամանակ, որքան մենք ազնիվ ենք քաղաքականության իմաստով, պրագմատիկ ենք, հավասարակշիռ և տրամաբանական ենք մեր քաղաքականության մեջ: Այնքան ժամանակ, քանի դեռ մենք վստահելի ենք և կանխատեսելի:
- Շնորհակալություն պարոն նախագահ:
--00—ՄՀ