ԵՐԵՎԱՆ, ՄԱՐՏԻ 30, 24News
Հանրապետության նախագահ Արմեն Սարգսյանը բացառիկ հարցազրույց է տվել aravot.am կայքին և «Առավոտ» օրաթերթին: Ստորև ներկայացնում ենք հարցազրույցի 2-րդ մասը.
- Կարծում եմ՝ չափազանցնում եք: Եվ դրանում որևէ տարօրինակ բան չեմ տեսնում, որովհետև մեզնից շատերի համար այսօրվա իրավիճակը զգացական իմաստով իսկապես ողբերգական է, ծանր: Շատերն անցնում են շատ խորը դեպրեսիայի միջով, հետևաբար, զգացողությունը, որ մերժված ես...իրավունք ունի: Սակայն չեմ կարծում, որ մենք մերժված ենք:
Մերժված լինելը կամ չլինելը ժամանակավոր է: Պետք է ինքդ քեզ հաղթահարես, ոտքի կանգնես և շարունակես ճանապարհը: Դրա համար պետք է վերլուծես, թե որո՞նք են քո մերժվելու կամ պարտվելու պատճառները, և թե ինչո՞ւ պատերազմում չհաղթեցիր և, ընդհանրապես՝ ինչո՞ւ այս պահին գտնվում ես այստեղ այս վիճակով: Այսինքն՝ գնահատականների կարիք կա: Սակայն եկեք ոչ թե առանձին կոնկրետ գնահատականներ տամ, թե ինչու այս արեցինք կամ ինչու այս զենքը գնեցինք, ինչու այն չգնեցինք, այլ փորձեմ մի քանի ավելի ընդհանրական մտքեր ասել:
Նախ և առաջ, կարծում եմ՝ շատ էական է, որ մեզ նման փոքր պետությունը, որն իրականում համաշխարհային կամ գլոբալ ազգ է, իր կյանքը կազմակերպելուց առաջ ունենա հստակ տեսլական: Սակայն տեսլականը բավարար չէ: Տեսլական բառը իր մեջ մի քիչ հանգստություն ունի, տեսլականն ավելի շատ երազ է հիշեցնում, ձևավորված ցանկություններ: Տեսլականից մինչև իրականություն պետք է լինեն ռազմավարություն, ծրագիր և մնացած բոլոր բաղադրիչները: Կարծում եմ, որ մեր նման ազգերը և, մենք միակը չենք, տեսլականի կարիք ունեն, բայց այդ տեսլականը պետք է նաև ունենա ինչ-որ իմաստով առաքելության իմաստ: Այսինքն՝ նախ և առաջ պետք է հասկանանք, թե մենք ով ենք, որտեղ ենք այսօր գտնվում, ինչ ենք ուզում, ինչպես ենք ուզում և որտեղ ենք ուզում լինել 20, 30, 50 տարի հետո այս ամեն օր փոփոխվող աշխարհում: Եթե տեսլական-առաքելություն չունենք, դժվար է կողմնորոշվել, թե ինչ անել դրանից հետո: Կարծում եմ, որ դա շատ էական է: Եթե ունես այդ տեսլական-առաքելությունը, ապա դրանից հետո հստակ է լինում և կարողանում ես որպես ազգ, որպես պետություն ձևակերպել, թե որտեղ ես այսօր և որտեղ ես ուզում լինել, ու դրա համար ինչ է պետք, ինչպիսի ռազմավարություն: Այդ ռազմավարությունը՝ քաղաքական, ռազմա-քաղաքական, տնտեսական, գլոբալ իմաստով ռազմավարությունը պետք է համապատասխանի քո օրենքներին, քո Սահմանադրությանը: Այդ ռազմավարությանը պետք է համապատասխանեն նաև քո կառույցները, թե ինչպիսի պետություն ես ուզում, ինչպիսի նախարարություն: Եթե դու որպես ազգ կարծում ես, որ քո ամենամեծ արժեքը մարդն է, անհատն է և քո պատմությունը, քո անցած ճանապարհը, քո եկեղեցին, քո մշակույթը, ապա ինչպե՞ս կարող ես քեզ թույլ տալ ապրել մի կյանքում, որտեղ դու մշակույթի նախարարություն չունես: Եթե քո առաքելությունը հստակ է և հստակ է, թե այսօրվանից 30, 40, 50, 100 տարի հետո որտեղ ես ուզում լինել, դրանից հետևելու են և՛ ռազմավարությունը, և՛ քո Սահմանադրության տեսակն ու կառուցվածքը, քո պետական կառույցը, և ընդհանրապես՝ որտեղ են քո առավելությունները և առաջնահերթությունները: Հետևաբար, եթե դու այն ազգն ես, որի համար մշակույթը էական և կարևոր է, քեզ համար որպես ազգ, որպես պետություն ամենակարևոր արժեքը, ամենամեծ հարստությունը հենց մարդն է, ոչ թե՝ նավթը, ոչ թե՝ ոսկին, ոչ թե՝ հանքերը, ոչ թե՝ ծովային առևտուրը, այլ մարդը: Սա իրականություն է, մեր հայկական իրականությունը, ուստի ամեն ինչ պետք է անել, որ այդ մարդը զարգանա: Մի նախարարության մեջ ունենալ և՛ բարձրագույն կրթությունը, և՛ գիտությունը, և՛ դպրոցական կրթությունը, և՛ մշակույթը, և՛ սպորտը՝ անհնար է: Աշխարհի ամենահանճարեղ մարդուն բերես, չի կարողանալու կառավարել նմանատիպ նախարարությունը: Եթե մեզ համար մարդն ամենաէականն է, ուրեմն դպրոցական կրթության վրա պետք է ամենայն ուշադրություն լինի: Բարձրագույն կրթությունը և գիտությունը կարելի է ներառել մեկ նախարարության մեջ, բայց անպայման մշակույթի նախարարության կարիք ունես:
Մեկ ուրիշ դիտարկում. ցավոք սրտի, մեր անկախության տարիների ընթացքում հաճախ իրականությունը և ցանկալին խառնում ենք իրար: Հաճախ լսում ես, որ Հայաստանը գիտության երկիր է: Այո, Հայաստանը գիտության երկիր էր նախկին Խորհրդային Միության տարիներին։ Մենք հիմա անկախ պետություն ենք, շարունակում ենք ասել, որ ունենք շատ լավ գիտություն, այսինքն՝ ցանկալին իրականության տեղ ենք դնում: Ինչ-որ իմաստով գուցե, եթե կոպիտ ասեմ, ձևացնում ենք, որովհետև իրականում նույն Գիտությունների ակադեմիան այս տարիների ընթացքում մի քանի անգամ փոքրացել է, շատ-շատ երիտասարդ տաղանդավոր գիտնականներ Հայաստանից հեռացել են: Ասել, որ այսօր ունենք շատ ժամանակակից գիտություն, դիվանագիտորեն ասած՝ ցանկալին իրականի տեղ դնել է, իրականում կարելի է ձևակերպել, որ սա ձևացնել է: Սակայն ավելի ոչ դիվանագիտական բառեր կարող են լինել, ավելի կոպիտ բառ, որ՝ ստում ենք: Ստում ենք նախ և առաջ ինքներս մեզ: Ստում ենք, երբ ասում ենք, որ Հայաստանում ունենք տեղեկատվական տեխնոլոգիաների ոլորտ, չգիտես ինչու, այնպիսի տպավորություն կա, որ մենք զարգացած երկիր ենք այդ ոլորտում, երբ այդպես չէ: Այսօր ծրագրավորողների քանակը Հայաստանում, որոնք որոշակի որակ ունեն, 5-6-7 հազարից ավել չէ: Գուցե 20-30 հազար մարդ աշխատում է այդ ոլորտում, ներառյալ՝ հեռախոսային ընկերությունները, կապի ոլորտը և այլն... Վերջապես պետք է դադարենք ձևացնել, որ ինչ-որ բաներ ունենք, երբ չունենք, այլ այնքան ազնիվ լինենք, որ ասենք՝ այո՛, այսօր մեր տեղեկատվական տեխնոլոգիաների ոլորտը մեծ օգնության կարիք ունի և պետք է ամեն ինչ անենք, հարկային արտոնություններ տանք, համալսարանական և դպրոցական կրթությունը բարելավենք, որպեսզի իսկապես ունենանք, որովհետև առանց դրա, առանց ապագա արհեստական բանականության տեղ չենք հասնելու:
--00—ՄՀ