Նրա ներկայությամբ Արցախի այայի կերպարը վեր էր ածվում կենդանի խորհրդանիշի՝ խոհեմության, մայրական ջերմության, կորովի ու ուժի։

Մեծ մոր կերպարը նրա մեջ էր ոչ միայն բեմական դերի սահմաններում, այլ նաև իր էությամբ։ Նա կարողանում էր իր շնչով ու հայացքով փոխանցել ամբողջ մի սերնդի կուտակած հիշողություն, ցավ, ուժ ու փառք։

Անահիտ Հովսեփյանի կորստով մենք զրկվում ենք ոչ միայն համույթի անդամից, այլ մի ամբողջ մշակութային կերպարից, որը հանդիսատեսի և մեր սրտերում մնալու է որպես Արցախի հոգեղեն այա։